Ik kies anders

Wat gebeurt er?
Een blok in mijn maag
Enorme druk.
Het grijpt me naar de keel.
Mijn lichaam doet pijn.
Ik zoom in…..

Dit komt op:
Ik kan het niet.
Het gaat nooit goed komen.
Hoezo vertrouwen hebben?
Achteroverleunen,
mijn hoela,
wat een onzin.

Het kan niet makkelijk gaan.
Hard werken,
dat is hoe het moet,
op naar dat einddoel.
Het komt niet vanzelf af.
Nog even bikkelen.
Op mijn tandvlees.
Hopen dat het genoeg was.

Ik realiseer me dat dit niet lief is
om zó tot het randje van mijn grenzen gaan,
de druk zo hoog te leggen.
Dit is wel hoe ik het altijd heb geleerd
en gedaan.
En zelfs dan was het eindresultaat
eigenlijk nooit goed genoeg voor mij.

Ik zie een draad van
schuld, schaamte en oordeel.

Ik zie het motortje van de innerlijke slavendrijver:
Overtuigingen waardoor ik nog harder wil gaan werken
om mezelf te bewijzen.
Hartstikke helpend ook:
Ik doe het niet goed genoeg.
Ik zou beter moeten weten.
Ik werk niet hard genoeg.

Ergens heb ik altijd gevoeld dat het anders
kan. Dat het kan, dat laten ontvouwen,
dat het ontspannen kan
en vooral ook mag.

Ik (h)erken mijn innerlijke slavendrijver,
en dat is voor nu al genoeg om niet meer gekoppeld te zijn.

Ik zie mijn jong volwassene in mij,
kei hard werken.
ze is moe

Ze voelt zich schuldig
omdat ze moe is
Ze moet door,
resultaten halen.

Ik zie het nu vanuit het perspectief
van mijn volwassen ik.
Ik luister naar mijn jong volwassene.
Ze mag alles zeggen.
Ik vraag haar wat ze nodig heeft.
Ze laat me een enorme rode stopknop zien.
Pauze.. rust….opladen…
Ik laat haar op de knop drukken
Ze haalt opgelucht adem
gaat languit in een grasveld liggen en geniet.

Een klein meisje komt langs, ze is bang.
Ze wil niet veranderen.
Ze kan niet vertrouwen op iets wat ze niet ziet.
achteroverleunen en dan?
vallen?
Veel te eng!
Wie gaat haar opvangen?
Met hard haar best doen
blijft ze overeind.
Zo wordt ze gezien
krijgt ze liefde en complimentjes.

Ik neem haar op schoot.
Ze is in de war
Ze is bang en huilt
Niet meer veilig
voelt ze zich
Haar lijfje voelt verkrampt.

Ik houd haar vast
Geef haar liefde,
veiligheid
en bestaansrecht

Ze ontspant.
Ook zij is moe.
Van zo haar best doen
om gezien te worden,
zodat ze niet alleen is,
zodat ze veilig kan zijn.

Ik vraag haar wat ze nodig heeft.
Ze wil graag een mooi roze bedje
om veilig in te slapen.

Als volwassene haal ik adem.
Ik voel me rustig .
Wauw..
Bijzonder,
deze delen in mij
de bescherming die ze me
gaven in deze situatie.

Maar de bescherming is niet meer nodig.
Ik, de volwassene, neem nu de verantwoordelijkheid
In alle liefde voor mij, kies ik
anders.